ตอนที่ 7 ทางเลือก
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อวาน
ฉันก็มีสีหน้าที่หมองเศร้า ไม่สดชื่น ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน
ไปโรงเรียนสอนเด็กนักเรียนบางครั้งก็เหม่อลอย เพราะฉันได้แต่คุ้นคิดว่าจะเอายังไงดีกับคำพูดของแม่ที่อยากจะให้ฉันย้ายไปสอนที่โรงเรียนใกล้บ้าน
“ครูดาวครับ” ดินเรียก
“ครูดาว”
“ครูดาว!”
ดินตะโกนเรียกฉันอย่างเสียงดัง
“โอ้ย!
นายจะตะโกนอะไรนักหนา อยู่ใกล้กันแค่นี้” ฉันสะดุ้งตื่น และตะคอกใส่ดิน
“อ้าว ก็ผมเรียกตั้งนาน
มัวตะนั่งเหม่อลอยอยู่นั้นแหละ”
“ก็ฉันกำลังคิดอยู่ว่า จะเอายังไงดี
จะเลือกทางที่ตัวเองตั้งเอาไว้ หรือจะเลือกทางเดินที่แม่ตั้งให้”
ฉันทำหน้าเหมือนกับคนอมทุกข์มาหลายวัน
“ให้ผมช่วยอะไรไหม” ดินขยับมาใกล้ๆ
“ผมว่านะ คนเราต้องมีทางเลือกเป็นของตัวเอง
ถ้าเราคอยจะเดินตามทางที่คนอื่นคอยชี้ให้ เราอาจจะประสบความสำเร็จในการใช้ชีวิต
แต่เราจะไม่มีความสุขเลย กับความสำเร็จนั้น”
“นายนี่พูดมีสาระก็เป็นนะ” ฉันยิ้มให้กับดิน
“อ้าวไงว่าผมงั้นนะ ผมจะเล่าให้ฟังนะ
ตอนที่ผมกำลังจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ผมเคยฝันเอาไว้ว่าอยากจะเป็นหมอ
อยากจะเข้ามาช่วยเหลือทุกคนในหมู่บ้านแห่งนี้ ให้เขามีร่างกายที่แข่งแรง
หายจากโรคภัยไข้เจ็บ แต่สุดท้ายเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ
ผมกลับเลือกทางเดินที่เพื่อนนั้นแนะนำให้ ชี้แนะให้
โดยที่ไม่คำนึงถึงเป้าหมายที่ตนเองนั้นตั้งไว้เลย ผมเข้าเรียนวิศวกรรมศาสตร์โยธา
เมื่อเรียนจบมา ทำได้เข้าทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งที่กรุงเทพ
ผมทำงานที่นั่นได้แค่สองปีก็ลาออก
เพราะผมอยากจะกลับมาทำอะไรช่วยคนในหมู่บ้านที่นี้ เวลาผมเห็นคนในหมู่บ้านเจ็บป่วย
ผมก็มักจะโทษตัวเองว่า ทำไมเราไม่เลือกที่จะเรียนหมอ เหมือนกับเราตั้งเอาไว้ ถ้าเราเรียนเราคงช่วยพวกเขาเหล่านี้ได
”
“ว้าว นายนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ”
ฉันยื่นมือไปตบไหล่ดิน
“เป็นไงครูดาวได้ฟังเรื่องของผมแล้ว
พอมีแนวทางในการตัดสินใจของครูหรือยัง”
ฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ
มีเพียงแต่ดินที่คอยมองหน้าฉัน พร้อมกับสีหน้าที่รอฟังคำตอบว่าฉันจะตัดสินใจยังไง
ฉันใช้สมองอันน้อยนิดนั้น ทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรียนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
คณะครุศาสตร์ ก็เพราะฉันอยากจะสร้างเด็กนักเรียนของฉันให้เป็นคนเก่ง
และคนดีของสังคม แต่ถ้าฉันเลือกที่จะทิ้งที่นี้ไปฉันก็คงกลายเป็นครูที่แย่มาก
เพราะฉันเคยตั้งกับตัวเองไว้ว่าครูที่ดีไม่ใช่ครูที่เลือกทางสบายให้กับตัวเอง
โดยที่ไม่ห่วงว่านักเรียนของตนเองนั้นจะเป็นอย่างไร
“ฉันคิดออกแล้วล่ะ” ฉันลุกยืนขึ้น
“ว่า!”
ดินเงยหน้ามามองฉัน
“ฉันจะอยู่สร้างเด็กที่โรงเรียนแห่งนี้ต่อไป
แม้ว่าวันข้างหน้าจะมีอุปสรรคแค่ไหนฉันก็ไม่ท้อ”
ฉันพูดพร้อมทำท่าทางที่แสดงออกถึงหัวใจที่สู้
“ดีมาก หัวใจของผมถึงไม่ไปไหนไกล”
ดินดีใจพร้อมกับพูดเบาๆ
“ห่ะ นายว่าอะไรนะ” ฉันหันหลังกลับมาพูดกับดิน
“เปล่าๆไม่มีอะไร
ถ้าครูสบายใจแล้วก็กลับขึ้นไปสอนนักเรียนต่อเถอะ
นู้นนักเรียนรอเรียนจนเหนื่อยแล้ว”
“นั่นสิ
ขอบใจมากนะดินที่ทำให้ฉันนั้นหลุดออกจากความกังวลทั้งหลาย”
ฉันจับมือขอบคุณดินแล้วเดินไปยังห้องเรียน
พอถึงเวลาเลือกเรียน
ฉันก็กลับไปยังบ้านพักเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา
แต่วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องทำใจให้สู้
กับการที่ต้องบอกแม่ว่าฉันจะอยู่ที่นี้ไม่ไปไหน ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาแม่
“ตืด… ตืด…” เสียงปลายทางดังขึ้น
“ว่าไงลูกรัก
ตัดสินใจว่าจะย้ายมาอยู่กับแม่แล้วใช่ไหม” แม่ทำน้ำเสียงดีใจ
“แม่คะ คือหนูมีเรื่องที่จะบอกแม่ค่ะ”
“ว่ามาเลยลูก”
“คือหนูตัดสินใจแล้วนะคะว่า
หนูจะสอนที่โรงเรียนแห่งนี้ต่อ” ฉันทำเสียงแข็ง
“ห่ะ ว่าอะไรนะ” แต่พูดอย่างตกใจ
“ได้
ถ้าอย่างนั้นก็คอยรับผลของการขัดคำสั่งของแม่ได้เลย” พูดเสร็จแม่ก็วางสายไปด้วยอารมณ์โกรธ
หลังจากที่แม่นั้นวางสายไป
ใจฉันแม้มันจะเป็นกังวลกับคำพูดของแม่ตอนทิ้งท้าย
ฉันก็ทำใจที่ต้องสู้เพราะตัดสิใจเลือกทางนี้ไปแล้ว
แม้สุดท้ายจะเกิดอุปสรรคหรือปัญหายังไง ฉันก็ต้องรับมันให้ได้
และสู้อุปสรรคนั้นจนผ่านมันไปได้ เพื่อความฝันและเป้าหมายของฉัน
และสิ่งสำคัญที่สุดคือนักเรียนของฉันที่นี้
พวกเขาทำให้ฉันนั้นอยากจะเป็นครูที่นี้ต่อไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น