ตอนที่ 6 สายจากแม่

         วันนี้ท่านผู้อำนวยการประกาศหยุดทำการเรียนการสอน เนื่องจากเมื่อวานทุกคนได้ทำงานหนักกันมามากพอสมควร และให้นักเรียนกับครอบครัวได้อยู่เติมความสุขให้กันและกันหลังจากที่เจอพายุฝนถล่มหมู่บ้านจนเกิดความเสียหามา

          “ครูดาว ครูดาว ตื่นหรือหยังครับ”  เสียงดินร้องเรียก

          “ตื่นแล้วจ้า มาทำอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย”  ฉันโพล่ออกมาพูดที่หน้าต่าง

          “ผมว่าจะชวนครูเข้าไปตลาดนัดที่อำเภอ”

          “ตลาดนัดอีกแล้วหรอ”

          “แต่ที่นี้ของที่วางขายเยอะนะ ไม่ไปหรอ”   ดินทำเสียงและสีหน้าอ้อน

          “ก็ได้ๆ รอแป๊ปนะ เดียวแต่งตัวก่อน”  พูดเสร็จฉันก็เดินไปแต่งตัว

          “เสร็จแล้ว เอารถฉันไปก็ได้นะ ไม่ได้ใช้งานนานแล้ว”  ฉันพูดพร้อมเดินไปยังรถ Honda civic

          “ว่าแต่นายขับเป็นไหม”  ฉันหันมาถามดินที่กำลังเดินตามมา

          “เป็นสิคุณ ผมก็ขับรถให้ครูในโรงเรียนและผู้อำนวยการออกจะบ่อย”

          “นั่นสิ ฉันก็ลืมไป”  ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้กับดิน

          “ไม่รู้ หรือแกล้งถามกันแน่ครับ คุณครูคนสวย”  ดินทำหน้าน้อยใจ

           จบการสนทานาระหว่างฉันกับดิน เราสองคนก็เดินทางมุ่งหน้าไปยังตัวอำเภอ  ระหว่างทางฉันนั่งเล่นโทรศัพท์ พร้อมกับพูดคุยกับดินสารพัดเรื่อง จนเราสองคนเดินทางมาถึงตลาดนัดในตัวอำเภอ

         “เชิญครับคุณครูดาว”  ดินจอดรถ และหันหน้ามาพูดกวนฉัน

         “นายนี่นะ กวนประสาทได้ตลอดเวลา”  ฉันสายหัว

       เราสองคนเดินลงจากรถและมุ่งหน้าเข้าไปยังตลาด ในตลาดมีทั้งร้านเสื้อผ้า สร้อย แหวน ของใช้ต่างๆเต็มไปหมด รวมทั้งอาหารต่างๆ ร้านขายต้นไม้และร้านขายสัตว์เลี้ยง

         “นี่ดิน ฉันว่าเราไปหาซื้อดอกไม้ และต้นไม้ไปปลูกกันไหม”   ฉันสะกิดดินที่กำลังดูเสื้อผ้าอยู่

         “ดีนะ บ้านพักครูจะไดสวยๆไง”

         พูดเสร็จเราสองคนก็เดินตรงไปยังร้านขายพันธุ์ไม้  ร้านนี้เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ไม้ผล และไม้ประดับ รวมทั้งเมล็ดผักต่างๆ

         “ฉันว่าเราซื้อเมล็ดผักไปปลูกกันด้วยดีไหม กลับไปเราก็ทำแปลงปลูกผักด้วย”

         “เอาอย่างนี้เลยเหรอครูดาว”  ดินทำหน้างง

         “อย่างนี้แหละ เราจะได้ไปต้องไปซื้อที่ตลาดบ่อยๆไง”  ฉันทำสีหน้าจริงจัง

         “ครูจะทำเป็นไหมล่ะ ไม่ใช่ผมต้องทำหมดทุกอย่างนะ”  ดินทำหน้าเหว๋อ

         “ใช่นายต้องทำหมดทุกอย่าง ฉันทำเป็นแต่รดน้ำมันเท่านั้นแหละ” 

         “เอาแล้วไงเรา เฮ้อ…”

          หลังจากที่เราเดินเที่ยวตลาดเสร็จ เราสองคนก็เดินทางกลับ  โดยที่ท้ายรถนั้นเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิด แม้จะเป็นรถเก๋ง แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อสิ่งที่ฉันอยากได้เลย

          กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง……เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันดังขึ้น ฉันล่วงมือเข้าไปหยิบออกมา หน้าจอโทรศัพท์โชว์ชื่อ “แม่”

          “ฮัลโล สวัสดีค่ะแม่”

          “ดาวเป็นไงบ้างลูก อยู่ที่นู้นเป็นยังไงบ้าง”  แม่พูดถามฉันด้วยความห่วงใย

          “ดีขึ้นมากเลยค่ะแม่ ทุกอย่างลงตัวหมด ”  ฉันพูดตอบกลับ

          “ดาว แม่มาหนูทำเรื่องย้ายมาสอนที่บ้านเราดีกว่าไหมลูก ที่นี้ทั้งสะดวกสบาย และได้อยู่บ้านของเราด้วย ”

          “แม่ค่ะ หนูอยู่ที่นี้หนูก็มีความสุขดีนะคะ”

          “แต่ถ้ากลับมาอยู่ที่บ้านของเราก็จะมีความสุขมากกว่านี้นะลูก”  เสียงแม่อ้อนวอน

          “แม่ หนูเป็นครูนะคะ หน้าที่ของหนูต้องไม่เลือกสอน แม้จะเป็นที่ที่ลำบากก็ต้องสร้างความรู้ให้กับนักเรียน”

          “แม่เข้าใจนะลูก แต่ยังไงลูกก็ต้องกลับมาสอนใกล้บ้านของเรา” คำพูดของแม่เริ่มเด็ดขาด

          “แต่แม่ค่ะ”

          “ไม่รู้แหละ ถ้าลูกไม่ยอมย้ายมา แม่ก็ไม่รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”  พูดเสร็จแม่ก็วางสายไป

          “เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจยาวๆ

          “ใครโทรมาครับครู” ดินถาม

         “แม่ของฉันเอง ท่านโทรมาบอกให้ทำเรื่องย้ายกับไปสอนใกล้บ้าน”  ฉันทำหน้าเศร้า

         “อ้าว ไงเป็นอย่างงั้นละ”  ดินทำสีหน้าตกใจ

          ฉันไม่เอ่ยปากพูดกับดินเลย เพียงแต่มองออกไปยังหน้าต่างของรถที่กำลังวิ่งไปเรื่อยๆ ในหัวของฉันตอนนี้มีแต่เสียงของแม่ที่วนเวียนเข้ามาเรื่อยๆ แม่ของฉันก็เหมือนกับฉันในครั้งก่อนที่เอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากให้ทำอะไรก็ต้องทำ  แต่พอฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ในคณะครุศาสตร์ นิสัยแบบนี้ของฉันก็หมดไป เพราะฉันตั้งใจไว้ว่า ฉันจะทำเพื่อคนอื่น เพื่อที่จะให้เขาเป็นคนดี ฉันจะสอนเขาให้มีความรู้ และเป็นคนดีของสังคม

           “ครูดาว ถึงแล้วครับ” ดินสะกิดตัวฉันให้ตื่น

          “นี่ฉันนอนหลับหรอ”  ฉันพูดพร้อมกับอาการง่วงซึม

          “ใช่นะสิ ผมเห็นครูมองออกไปยังหน้าต่างรถ แล้วคิดอะไรก็ไม่รู้ สายตาเศร้า เหมือนคนไม่สบายใจ จากนั้นก็หลับไปเลย”

          “อ้าวเหรอ” ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูรถเดินลงไป

          “ครูไม่สบายใจเรื่องอะไร คุยกับผมได้นะ”  ดินทำสีหน้าเป็นห่วง

          “ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ฉันขออยู่คนเดียวก่อนนะ ฉันขอตัวละ”  พูดเสร็จฉันก็เดินขึ้นห้องไป

          “งั้นผมขนของลงไว้ให้แล้วจะกลับบ้านเลยนะครับ”  ดินร้องตะโกนตาม

           ฉันไม่ฟังดินพูดเลย เพียงแต่เดินไปเรื่อยๆเหมือนกับร่างที่ไร้วิญญาณ ในหัวสมองของฉันคิดถึงแต่คำของแม่พูดออกมาผ่านทางโทรศัพท์ คำพูดเหล่านั้นทำให้ฉันต้องมานั่งคิดอยู่คนเดียว  จะเหลือกทางไหนดี ถ้าเลือกทางที่อยากจะทำคนอื่นๆที่เขาไม่รู้ด้วยก็จะเดือดร้อน แต่ถ้าเลือกทางที่ถูกใจแม่ ฉันก็ไม่มีความสุขเลย ฉันเดินขึ้นไปยังห้องนอน พร้อมกับทิ้งตัวลงที่นอนอย่างกับคนที่หมดสิ้นทุกอย่าง น้ำตาใสๆก็เริ่มหลั่งออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย ความวิตกกังวลเริ่มเข้ามาครอบงำในตัวของฉัน