ตอนที่ 9 คนร้าย
หลายวันที่ผ่านมาฉันได้แต่นั่งเศร้าและนอนร้องไห้ทุกครั้ง
แต่กำลังใจของฉันที่ทำให้ฉันสู้ต่อไปนั้นก็นักเรียนทุกคน
ฉันยิ้มเหมือนไม่มีความทุกอะไรเวลาที่ฉันสอนนักเรียน
"ครูดาวคะ วันนี้ท่าน
ผอ.เรียกประชุมหลังเลิกเรียนนะคะ" ครูพลอยพูด
"ค่ะ ครูพลอย ดาวขอบคุณนะคะ"
การประชุมในวันนี้ท่านผู้อำนวยการได้แจ้งเรื่องที่
ผู้ว่าและคณะจะมาร่วมรับประธานอาหารกลางวันกับนักเรียนในโรงเรียน
รวมทั้งผู้ปกครองของนักเรียนด้วย ทางโรงเรียนจึงจำเป็นต้องเตรียมงานเป็นเวลาสามวัน
ครูแต่ละคนเข้าใจจุดประสงค์เป็นอย่างดี
ทุกคนยิ้มรับหน้าที่แต่ละฝ่ายที่ท่านผู้อำนวยการจัดให้อย่างเต็มใจ
เพราะงานนี้เป็นงานหนึ่งที่สร้างสื่อเสียงและหน้าตาของโรงเรียนเอาไว้
“ดีนะครับ
ผมได้ทำงานฝ่ายเดียวกันกับครูดาวด้วย”
ดินพูด
“หนักแน่เลย ฝ่ายสถานที่นี้
ทั้งนั้น นี่ โน้น เต็มไปหมด ทำยังไงดีละทีนิเวลาก็น้อยมาก” ฉันทำหน้าเศร้า
“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ
เดียวไม่สวยนะครับ” ดินยิ้มแบบกวนๆ
เวลาเริ่มหมุนไปเรื่อยๆผ่านมาแล้วหนึ่งวัน
งานที่ฉันได้รับผิดชอบก็เริ่มขึ้น ฉันได้รับผิดชอบให้จัดเตรียมสถานที่ต่างๆ พร้อมผู้ช่วยคือดิน
ฉันกับดินแบ่งหน้าที่กันทำงาน ฉันรับผิดชอบจัดผ้า ดอกไม้
และทุกอย่างที่เกี่ยวกับความงามของสถานที่ ส่วนนายดินมีหน้าที่คอยตัดหญ้า
ตัดแต่งต้นไม้ และงานที่ผู้หญิงอย่างเราทำไม่ได้
“ อีกสองวันก็ถึงวันงานแล้วนะครับ”
ดินพูด
“ ใช่เลย
ฉันตื่นเต้นมากเพราะมันเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนเลยทีเดียว” ฉันพูดพร้อมอมยิ้มเล็กๆ
“ ครูคงรักที่นี่มากสินะครับ”
“รักสิ ฉันรับที่นี่มาก”
“แล้วไม่รักคนบางคนที่นี่บ้างหรอครับ”
ดินพูดอย่างเร็วๆ
“ว่าอะไรนะ” ฉันทำท่าไม่ได้ยิน
ทั้งๆที่ฉันนั้นฟังและได้ยินทุกคำพูดของดิน
โลกหมุนเร็วมากกว่าที่เราคิด
วันเวลาผ่านไปเร็วมาก แป๊ปเดียวเข้าสู่วันที่สองของการเตรียมงาน
ฝ่ายสถานที่ของฉันเริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ทั้งห้องจัดประชุมตอนรับ
สถานที่ที่ใช้
รับประทานอาหารกลางวัน ทุกอย่างเริ่มจะลงตัวมากขึ้น
สองวันที่ผ่านมาการเรียนการสอนในโรงเรียนลดน้อยลง
เพราะเราต้องหาเวลาเตรียมงานใหญ่ในครั้งนี้
ทุกคนตั้งใจทำงานของตนเองที่ได้รับผิดชอบ ทั้งครูและนักเรียนร่วมมือกันทำ
“เป็นไงครับครูดาว งานเราโอเคไหม” ดินหันมาถามฉัน
ขณะที่กำลังจับผ้าอยู่
“โอเคมากเลยแหละ
แม้จะยังไม่ถึงร้อยเปอร์เซ็นก็ตาม” ฉันยิ้มอย่างภูมิใจ
“เย็นนี้หลังเลิก
เราทำอาหารกินด้วยกันนะครับ ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมาหลายวันแล้ว” ดินพูด
“อ้าว
ไม่ได้กินมาหลายวันแล้วมันเป็นอะไร นายก็มีบ้านอยู่นิ กินกับครอบครัวสิ”
“มันไม่มีความสุขเหมือนกินกับคุณครูคนสวยนิครับ”
ดินทำหน้าตากวนๆ
หลังจากที่เราสองคนกลับจากโรงเรียน
เราก็ออกไปซื้อของมาทำอาหารเย็น
ฉันกับดินทำอาหารและนั่งรับประทานอาหารด้วยกันในครัว คุยกันไป หัวเราะไป จนเวลานั้นล่วงเลยมาจนดึก
ทันใดนั้นฉันก็มองไปเห็นแสงไฟฉายในโรงเรียน
“ดิน ใครมาทำอะไรในโรงเรียนนะ คนอื่นๆก็กลับกันหมดแล้วนะ
ดึกๆแบบนี้ใครกันที่มาโรงเรียน” ฉันพูดกับดิน ขณะกำลังเดินเอาจานไปเก็บ
“จริงด้วย ผมว่าท่าไม่ดีแล้วล่ะ”
“เราไปดูกันไหม” ฉันหันไปพูดกับดิน
“ไปสิ” ดินพูดพร้อมไปหยับไฟฉายที่วางไว้บนโต๊ะ ใกล้โต๊ะกินข้าว
ฉันกับดินเดินตามกันไปถึงบริเวนโรงเรียน เห็นคนสองคนกำลังพัง
ข้าวของเครื่องใช้ และทุกอย่างที่ใช้ในการจัดงานในอีกหนึ่งวันข้างหน้า
“หยุดนะ พวกนายเป็นใครกัน ทำไมมาทำลายข้าวของโรงเรียนแบบนี้”
ดินรีบเดินเข้าไป
“แก อย่ามายุ่งดีกว่า ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” คนร้ายอีกคนพูด พร้อมกับชี้หน้า
“ไม่ยุ่งไม่ได้เว้ย นี่มันโรงเรียน ที่ที่ฉันนั้นดูแลอยู่ ” ดินพูด
“เฮ้ยลูกพี่ ไอ้นี่สักจะหาเรื่องแล้วล่ะ” คนร้ายอีกคนพูด
“ถ้างั้นก็เก็บมันด้วย”
“แต่คุณนายมณีวรรณ บอกห้ามทำร้ายคนในพื้นที่เด็ดขาด”
คนร้ายที่เป็นลูกน้องพูด
“ห่ะ มื้อกี้นายสองคนพูดชื่อใครนะ” ฉันรีบถามทันใด
เมื่อคนร้ายสองคนหันมามองฉันที่ลุกขึ้นยืน จากที่หลบอยู่ข้างหลังต้นไม้
พวกมันก็รีบวิ่งหนีไป เหมือนกับเจออะไรที่น่ากลัว
“อ้าว ทำไมพวกนั้นวิ่งหนีเมื่อเห็นฉันละ” ฉันทำหน้างง
“ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ” ดินพูด
แต่ฉันกำลังนึกถึงคำพูดของคนร้าย ที่พูดชื่อ มณีวรรณ
ชื่อนี้เป็นชื่อแม่ของฉัน และพูดของแม่ก็ดังขึ้นในหัวของฉัน
“คอยดูแล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ฉันนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา
ทำให้ฉันคิดได้ว่านี่มันเป็นฝีมือของแม่ฉัน
ที่จ้างคนมาทำลายขาวของของโรงเรียนเพื่อให้เกิดความเสียหาย
นี่สินะที่แม่จะกดดันฉันไม่ให้ฉันอยู่ที่นี้
“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยพูดกันอีกที”
ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าผิดหวัง
“ครูดาวโอเคไหม” ดินถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ฉันเดินกลับบ้านพัก ด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง ฉันผิดหวังที่แม่ของฉันทำแบบนี้
เพียงเพราะอยากให้กลับไปสอนใกล้บ้าน จนทำให้เกิดความเสียหายในโรงเรียน
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนต่างตกใจกับความเสียหายที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ฉันเพียงได้แต่มองความเสียหายนั้น ครูและนักเรียนทุกคนหน้าตาเครียดมาก
เพราะพรุ่งนี้ก็ถึงงานแล้ว
ฉันเสียใจมากจนพูดอะไรไม่ออกเพราะแม่ของฉันสร้างความวุ่นวายทิ้งเอาไว้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น