ตอนที่ 8 ไม่พอใจ

        เช้าวันอาทิตย์ที่เต็มไปด้วยแสงแดดอันอุ่นๆ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์ที่ดีขึ้น หลังจากที่ฉันต้องตัดสินใจเลือกทำตามอุดมการณ์ของฉัน และเป็นการเลือกที่ขัดใจแม่ของฉันมาก ทำให้หลายวันที่ผ่านมาฉันเอาแต่ซึมเศร้า และเกิดความวิตกกังวล จนดินเข้ามาช่วยฉัน ทำให้ฉันนั้นหายจากความกังวลและตัดสินใจได้สักที

        “ครูดาว ตื่นหรือยัง” เสียงดินเรียกเสียงดัง

        “ตื่นแล้วๆ” ฉันรีบโพล่หน้าต่าง

       “มีอะไรหรอนายดิน” ฉันถามดิน

       “ผมก็จะมาชวนครูปลูกผักไง ซื้อมาได้หลายวันแล้ว ไม่ปลูกมันก็ไม่ขึ้นนะครับคุณครูคนสวย” ดินพูดพร้อมกับทำหน้ากวน

        “จริงด้วย งั้นเรามาเริ่มปลูกผักกัน” พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งลงมา

       “ดอกไม้ ต้นไม้ ด้วยนะ เอาให้สวยๆละ”  ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหยุดตรงหน้าดิน

       “คร๊าบ…ครูดาว”

       ฉันกับดินช่วยกันขุดแปลงผัก เพื่อที่เราจะได้ปลูกผักไว้ทำกับข้าวกินเอง พร้อมทั้งปลูกดอกไม้ และต้นไม้ ตกแต่งบ้านพักของฉันเอง เราสองคนยิ้มให้กัน หยอกล้อกันอย่างมีความสุข ทันใดนั้นในหัวของฉันก็นึกถึงพ่อกับแม่ขึ้นมาทันที นานเท่าไรแล้วที่ฉันไม่ได้โทรหาท่านสองคนเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น

       “ครูดาว”

      “ครูดาวครับ”

      “ครูดาว!” ดินร้องเสียงดัง

     “ห่ะ! ว่าไงนะ” ฉันร้องขึ้น

     “ผมเรียกคุณตั้งหลายครั้งทำไมไม่ตอบรับสักที มัวแต่นั่งเม่อลอยอยู่นั่น”

     “ฉันขอโทษนะ ฉันแค่คิดถึงแม่กับพ่อ ตั้งแต่ฉันตัดสินใจแบบนั้นไปแม่กับพ่อฉันก็ไม่โทรมาเลย” ฉันพูดน้ำตาคลอ

      “คุณลองโทรหาท่านสิ ท่านอาจไม่ว่างก็ได้นะ วันนี้ก็ลองโทรหาท่านดู” ดินทำหน้าเป็นห่วง

     “จริงสินะ ขอบใจนะ”

       ตืด…ตืด…ตืด….เสียงปลายทางดังขึ้นหลังจากที่ฉันกดโทรศัพท์หาแม่

       “พึ่งคิดได้ว่ามีแม่หรอ” เสียงแรกที่แม่รับสาย

       “แม่คะ ทำไมพูดแบบนั้น” น้ำเสียงฉันเริ่มสั่น

       “มันก็จริงนิ ถ้าคิดว่าแม่กับพ่อยังมีตัวตนอยู่ละก็ คงไม่คิดตัดสินใจแบบนั้นหรอกนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงประชด

       “แม่คะ หนูเลือกทางที่ถูกต้องแล้วนะคะ หนูอธิบายให้แม่ฟังแล้วนะคะว่าหนูเป็นครูต้องอยู่สร้างเด็กโดยไม่เลือกที่สอน”

       “เชิญทำตามความฝันของตัวเองต่อไปเถอะ แล้วก็คอยดูแล้วกันนะ ว่าจะอยู่เป็นสุขไหม” แม่พูดเสร็จก็ตัดสายไป

ฉันพุดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินนำเสียงของแม่นั้นพุดแบบนี้ น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาอย่างไม่รอช้า น้ำเสียงสะอื้นก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันนั่งร้องไห้อย่างอดกลั้นไม่อยู่ ไม่สนใจแม้กระทั่งสายตาของดินที่กำลังมองมาทางฉันอยู่

       “ครูดาวเป็นอะไรมากไหม” ดินถามด้วยความเป็นห่วง

       “เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที

        ดินพยุงฉันเดินเข้าไปนั่งใต้ถุนบ้าน สิ่งเดียวที่ดินทำได้ในวันนี้คือนั่งให้ฉันนั้นเอาหัวซบไหล่และร้องไห้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพ่อกับแม่ของฉัน คนคอยตามใจฉันทุกอย่างตั้งแต่เล็กจนโตจะทำกับฉันได้ขนาดนี้ ไม่เชื่อและไม่มั่นใจในตัวฉันฉัน ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของฉัน ฉันเสียใจมากจนทำให้ฉันต้องหลั่งน้ำตาออกมาในวันนี้ พ่อกับแม่ของฉันไม่พอใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้อย่างเห็นได้ชัด