ตอนที่ 10 ปัญหามีไว้แก้
เมื่อทุกคนเห็นความเสียหาที่เกิดขึ้นแล้ว
ผู้อำนวยการจึงรีบประชุมหาทางแก้ไขด่วน ในห้องประชุมเต็มไปด้วยความเครียด
เพราะปัญหานี้ใหญ่มาก งานก็เข้ามากระชันชิด ทำให้ทุกคนนั้นวิตกกังวลเป็นอย่างมาก
“เราจะเอายังไงกันดีละทีนี้ งานที่เตรียมไว้ก็พังไม่เป็นท่าเลย”
ผู้อำนวยการพูดขึ้น
ครูทุกคนเงียบกันไปหมด
ต่างก็มองหน้ากัน และสายหัวไปมา
ฉันเห็นภาพนี้แล้วใจไม่ดีเลย ฉันต้องหาทางแก้ไขในปัญหาที่แม่ฉันนั้นก่อขึ้นมา
“หนูมีทางแก้ไขปัญหานี้แล้วค่ะ ท่านผู้อำนวยการ”
ฉันยกมือขึ้นพูด
“ไหนบอกมาสิครูดาว
ว่าเราจะแก้ปัญหานี้ยังไง” ผู้อำนวยการถาม
“สำหรับสถานที่ โต๊ะ เก้าอี้
ที่ถูกพังไป เราก็หาวิธีการแก้โดยการนำไม้ หรือเตียงที่คนในชาวบ้านไว้นั่ง
ขอยืมชาวบ้านมาใช้ก่อน อีกอย่างก็เป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตแบบบ้านๆด้วยนะคะ
”
“อืม ก็ดีนะครูดาว ความคิดเยี่ยมมาก”
“แล้วพวกของตกแต่งทั้งหลาย
เราทุกคนก็ร่วมมือกันทำ ดาวเชื่อว่า งานต้องออกมาดีแน่ๆค่ะ”
ครูและผู้อำนวยการ ต่างก็พยักหน้ารับคำเสนอแนะของฉัน
ผู้อำนวยการจึงรีบปิดการประชุม เพราะอยากให้ทุกคนรีบไปนำงาน ทุกคนต่างรีบไปทำหน้าที่ที่ตนเองนั้นรับผิดชอบ
นักเรียนทุกคนก็เข้ามาร่วมด้วย ทุกคนที่นี้มีความรักและสามัคคีกันมาก
ผู้คนในหมู่บ้านเมื่อทราบข่าวต่างก็มานำเตียงนั่งมาหั้บทางโรงเรียนอย่างล้นหลาม
“คนอะไรก็ไม่รู้ สวยแล้วยังฉลาดอีก” ดินเดินมาแซว
“นี่นาย มาดีๆไม่ได้หรือไง ชอบมาพูดกวนๆใส่อยู่ได้”
“อ้าวผมกวนตรงไหนเนี่ย”
ฉันเบินหน้าใส่ดิน แล้วหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อไป เวลาล่วงเลยมาถึงเวลาต้องพักกินข้าวเที่ยง
วันนี้ทุกคนในหมู่บ้านร่วมกันนำข้าวของ อาหาร และเครื่องดื่มต่างๆ
มาช่วยทางโรงเรียน แม่ครัวก็ทำอาหารให้อย่างเยอะแยะ ทำให้วันนี้ทุกคนอิ่มท้องมาก
พอทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ต่างก็รีบหันมาทำงาน
และเร่งมือมากยิ่งขึ้น แต่ทุกคนดูเหมือนคนไม่เหนื่อยเลย
หน้าตาเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ
“อ้าวทุกคน งานเราเสร็จแล้ว แล้วนี่เวลาก็ค่ำแล้วด้วย พอเถอะ
เรากลับไปอาบน้ำ พักผ่อนเพื่องานในวันพรุ่งนี้” ผู้อำนวยการกล่าวเมื่อวานเสร็จ
หลังจากที่ผู้อำนวยการพูดเสร็จ ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ฉันเดินทางกลับบ้านพร้อมกับดิน เราสองคนคุยกันอย่างมีความสุขระหว่างเดนทางกลับ
“ผมรู้นะว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้น เป็นฝีมือแม่ของคุณ” ดินพูดขึ้น
“นายรู้ได้ไง” ฉันหันหน้ามาถามดิน
“ครูอย่าลืมสิ ผมสนิทกับครูมากที่สุดในหมู่บ้านนี้นะ”
“จริงด้วยสิ นายคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด”
“แต่คุณก็เก่งมากเลยนะ ที่แก้ปัญหาใหญ่ๆนี้ได้” ดินยิ้ม
ฉันยิ้มให้กับดิน แล้วมุ่งหน้าเดินต่อ
แต่ในหัวของฉันคำพูดของดินที่พูดเมื่อกี้วนเวียนอยู่ ฉันก็ไม่คิดหรอกมาฉันจะทำได้ ฉันคิดเพียงว่าฉันต้องทำสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น