ตอนที่ 3 เพื่อนชายคนสนิท

         

         พระอาทิตย์ทอแสงผ่านหน้าต่างห้องพัก ส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งห้อง ทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาตอนรับเช้าวัน

อาทิตย์วันแห่งการพักผ่อน  ฉันรีบลุกจากที่นอนแล้วเดินลงไปยังห้องน้ำ  ทันใดนั้นฉันก็ตกใจกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่

กำลังตัดหญ้าอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านพัก ซึ่งเขามีรูปร่างผอมบาง ขาว ผมรองทรง และจมูกคม เหมือนกับหนุ่มเกาหลีเลยทีเดียว  แต่การแต่งตัวผิดกับหน้าตามาก

           “อ้าว คุณครูครับตื่นแล้วหรอ สวัสดียามเช้าครับ”    เขามองมายังฉันแล้วยิ้มให้พร้อมกับกล่าวคำทักทาย

          “อ่อ เออ อืม สวัสดียามเช้าค่ะ”      ฉันยิ้มแห้งๆ ทำหน้างงๆ แล้วเดินเข้าไปให้ห้องน้ำ

         หลังจากที่ฉันทำกิจวัตรประจำวันเสร็จแล้ว ฉันก็เดินไปหยิบนมและขนมปังมานั่งรับประทานที่ใต้ถุนบ้านพัก วันนี้ฉันไม่ได้ข้าวกล่องมาเป็นข้าวเช้า เพราะลุงขายกับข้าวบอกว่าวันนี้ลุงไม่ได้มาขายของเพราะต้องเข้าไปทำธุระที่ตัวจังหวัด  ฉันนั่งดื่มนมและมืออีกข้างก็ยกหนังสือขึ้นมาอ่าน เพื่อเตรียมการสอนในวันพรุ่งนี้

          “ครูครับ อาหารเช้าของครูหรอครับนี้” ชายคนนั้นร้องทัก

          “ใช่ค่ะ เพราะวันนี้ลุงไม่มาขายข้าวกล่องให้ ฉันก็เลยต้องได้ดื่มนมกับขนมปัง”

          “เอ่อครู ผมลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อ มาวิน พึ่งมาเป็นนักการภารโรงของโรงเรียนนี้วันแรกครับ” เขาเดินเข้ามาตรงใต้ถุนบ้านตรงที่ฉันกำลังนั่งอยู่

          “ฉันปราตี้ค่ะ พึ่งมาเป็นครูที่โรงเรียนแห่งนี้ได้ไม่นาน”ฉันฉีกยิ้มให้กับเขา

          “ยินดีที่ได้รู้จักครับครูปราตี้” เขายิ้มให้กับฉันอย่างจริงใจ

        เราสองคนทำความรู้จักกันเสร็จแล้ว มาวินเดินออกจากใต้ถุนบ้านพักแล้วเดินหน้าตัดหญ้าต่อไป วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาใกล้เที่ยง ท้องเจ้ากรรมของฉันก็ร้องขึ้น ขณะที่ฉันนั่งตรวจการบ้านให้กับเด็กนักเรียนอยู่ใต้ถุนบ้าน

          “เฮ้อ การที่ไม่มีแม่พรคอยทำอะไรให้ มันชังทรมานจริงๆ” ฉันเริ่มบ่นกับตัวเอง

          “คงมีแค่นมกับขนมปังสินะ เฮ้อ” ฉันเดินไปหยิบนมกับขนมปังในตู้เย็นพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่ายชีวิตของตนเอง

          “เอ้าครู เที่ยงแล้วก็ยังกินนมกับขนมปังอีกหรอ” มาวินร้องทัก พร้อมกับเก็บอุปกรณ์ที่ใช้ตัดหญ้าเข้าที่ แล้วเดินไปล้างมือ และเดินมายังฉัน

          “ก็มีแค่นี้แหละ ฉันทำอะไรไม่เป็นเลย แม้แต่กับข้าวที่ง่ายๆอย่างไข่เจียว”

          “แสดงว่าครูเป็นคุณหนูมาก่อนสินะ” มาวินหัวเราะ

          “แล้วจะทำไมย่ะ” ฉันทำตาโตใส่มาวิน

          “เปล่าๆครับ ถ้างั้นเอาอย่างงี้ก็แล้วกัน ครูรอผมแป๊ปนะ” พูดเสร็จมาวินก็รีบสตาสรถจักรยานยนต์ออกไปทันที

        ฉันยังทำหน้าที่มึนงงกับการกระทำของมาวิน เราสองคนเหมือนเคยสนิทกันมาก่อน รอยยิ้มของเขาที่ย้อมให้กับฉัน แสดงถึงความจริงใจที่เขามีให้  ฉันรู้สึกว่าอยู่กับเขาคงปลอดภัยเวลามีภัย ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งคิดเรื่อยเปื่อยอยู่ รถจักรยานยนต์ก็มาจอดตรงหน้าฉัน  พร้อมกับถุงไข่ ผักหลายหลายชนิด และเครื่องปรุงห้อยมาด้วย

          “ว่าแต่บ้านพักครู มีเครื่องครัวไว้ทำอาหารไหมละ”

          “อ่อ มีสิ ครบทุกอย่างเลย ผ็อำนวยการเตรียมไว้ให้” ฉันพูดพร้อมเดินนำมาวินเข้าไปให้ห้องครัว

          “วันนี้ผมจะเจียวไข่ และผัดผักนะครับ หวังว่าครูคงไม่เลือกรับประทานนะ” มาวินพูดพร้อมหยิบผักมาล้าง

         บรรยากาศในห้องครัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอวนของผัดผักและไข่เจียว  ฉันกับมาวินช่วยกันทำกับข้าวถึงแม้ฉันจะทำอะไรไม่เป็นเลย มาวินก็คอยช่วยและคอยสอนฉัน  จนได้กับข้าวอร่อยๆน่ารับประทานมาวางจัดไว้ที่โต๊ะกินข้าว

          “นั่งครับครู เดียวผมเอาน้ำเย็นๆมาให้” มาวินพูดพร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้กับฉัน

          “ขอบคุณค่ะ” ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นขอบคุณมาวิน

          “กินให้เยอะๆนะครับครู อาหารอร่อยๆทั้งนั้นเลย ๆ” มาวินยิ้มอย่างภูมิใจ

          “จ้า…”ฉันยิ้มให้เขาแล้วพูดเสียงหวาน

        บรรยากาศของวันนี้เหมือนกับฉันได้นั่งกินข้าวอยู่ที่บ้านของตัวเอง และเป็นวันแรกที่ฉันได้ทานข้าวที่มีกับข้าวที่ทำเอง มีทั้งผัดผักและไข่เจียว ต่างกับทุกวันที่ผ่านมาฉันได้ทานแค่ข้าวกล่องที่มีรสชาติอร่อยบ้างไม่อร่อยบ้างและนมกับขนมปัง แต่วันนี้ฉันมีความสุขมากที่ได้ทานอาหารที่ถูกปาก พร้อมกับได้รู้จักชายหนุ่มหน้าที่เกาหลี แต่เป็นผู้ชายบ้านๆ ขี้เล่น พูดเก่ง และอยู่ใกล้แล้วมีความสุข  วันนี้ฉันจึงให้เขากลายเป็นเพื่อนชายที่สนิทคนแรกของฉัน  เพื่อนที่ชื่อมาวิน