ตอน 2:  บทเรียนของคนไม่เคยทำอะไร

       หลังจากที่ฉันสอบบรรจุข้าราชการครูได้ ฉันก็ได้มาดำรงตำแหน่งที่โรงเรียนนาดินแดงวิทยา  โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนขยายโอกาสเล็กๆ นักเรียนในโรงเรียนมีเพียงสามร้อยคนเท่านั้น ส่วนมากแล้วจะเป็นเด็กในหมู่บ้านที่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ บรรยากาศที่นี้เต็มไปด้วยท้องทุ่งนาสีเขียว มีวัวและควายเดินเล่นอยู่ตามท้องนา  ลมพัดผ่านเย็นสบาย สงบ และทุกคนในหมู่บ้านแห่งนี้ดำรงชีวิตด้วยความเรียบง่าย ซึ่งแตกต่างจากกรุงเทพมหานครที่ฉันอาศัยอยู่มาก  ที่นั้นมีแต่รถวิ่งบนท้องถนนมากมาย ผู้คนและบ้านเรือนก็เยอะไปหมด
     “กับข้าวครับ กับข้าว…” เสียงคนขายกับข้าวร้องขึ้นเสียงดังพร้อมจอดรถสามล้อตรงหน้าบ้านพักของฉัน

    “มีข้าวกล่องไหมค่ะลุง” ฉันรีบเดินเข้าไปถามลุงขายกับข้าว

    “ไม่มีหรอกหนู ที่นี้เขาซื้อแต่ของสดกัน” ลุงพูดพร้อมกับหยิบหมูและผักขึ้นมาให้ดู

    “อ่อ…ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะ” ฉันทำหน้าเสียใจนิดๆ เพราะถ้าไม่มีข้าวกล่องแล้วไม่รู้ฉันจะทานอะไร ในตู้เย็นของฉันก็มีแค่นมกับขนมปังเท่านั้น ฉันทำกับข้าวไม่เป็นเลยสักอย่างแม้แต่ไข่เจียว มีเพียงแค่มาม่าเท่านั้นที่ฉันทำเป็น อาจเป็นเพราะที่บ้านของฉันมีแม่พรทำให้ทุกอย่าง ทั้งกับข้าว ซักผ้ารีดผ้า  แม่พรทำให้ฉันตั้งแต่เล็กจนโต

    “หนูถ้าจะเอาวันหลังลุงเอามาให้ได้นะ แต่ทุกวันหนูต้องสั่งลุงมาว่าจะกินอะไร เดียวลุงเอามาให้” ลุงพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเป็นมิตร

    “ขอบคุณนะคะลุง” ฉันรีบขอบคุณลุงและยิ้มให้ลุงอย่างดีใจ

      ฉันเดินทางกลับมายังบ้านพักของตัวเอง แล้วเดินไปหยิบนมและขนมปังในตู้เย็นขึ้นมารับประทาน ในสมองของฉันก็คิดเรื่องเก่าๆขึ้นมาทันที ฉันคิดเรื่องเก่าๆที่แม่พรยืนทำกับข้าวอยู่ในครัว นั่งซักผ้า และยืนล้างจานให้กับพวกเราที่กินเสร็จ ชีวิตแม่พรผ่านอะไรหลายๆอย่างมามากมาย แต่สำหรับฉันสุขสบายบนกองเงินกองทองของพ่อกับแม่ที่หาเอามาไว้ให้  ถ้าตอนนั้นฉันให้แม่พรสอนทำกับข้าว ซักผ้า รวมทั้งงานบ้านต่างๆ ฉันคงไม่ลำบากเหมือนทุกวันนี้  ฉันจึงคิดต่อไปอีกว่า การที่คนเราชอบจ้างให้คนอื่นมาทำนู้นทำนี้ให้เรา ทั้งที่เราควรจะทำและเรียนรู้มันเองบ้าง กลับกลายเป็นว่าเมื่อเราไม่มีพวกเขาเหล่านี้แล้ว เรากลายเป็นคนทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง  น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมา

     “ฉันคิดถึงที่บ้านจังเลย” ฉันพร่ำเพ้อกับตัวเองในห้องนอน

     หลังจากที่ฉันดื่มนมและขนมปังเสร็จแล้ว ฉันก็มาตรวจการบ้านให้กับเด็ก แม้ในสมองอาจจะมีเรื่องของที่บ้านเข้ามา บ้าง แต่ฉันก็ปลอบใจตนเอง และให้ข้อผิดพลาดที่ผ่านมา เป็นบทเรียนในการเริ่มเรียนรู้การใช้ชีวิตที่ต้องทำทุกอย่างเอง ฉันหวังว่าสักวันฉันต้องทำมันได้ แม้ว่าตอนนี้ฉันจะทำอะไรไม่เป็นเลยก็ตาม

สาย รัดกร